Irackie haubice produkcji radzieckiej zostaną dostarczone Siłom Zbrojnym Ukrainy od prywatnej brytyjskiej firmy

Zgodnie z komunikatem „ne INTELLINEWS» Ukraina ma otrzymać nieujawnioną liczbę haubic 2C1 „Goździk” i 2C3 „Akacja”, znajdujących się wcześniej na wyposażeniu armii irackiej. Haubice te przed zakupem na Ukrainę sprzedano firmie brytyjskiej. Według doniesień pojazdy, które wykryto w Niemczech, pierwotnie należały do ​​osób prywatnych i wchodziły w skład jednostek biorących udział w wojnie w Zatoce Perskiej.

Detale

2C1 i 2C3 to standardowe haubice produkcji radzieckiej, będące obecnie na wyposażeniu ukraińskiej armii. Te haubice samobieżne łączą w sobie siłę ognia i mobilność, co czyni je kluczowym elementem instalacji artyleryjskich. Obydwa modele, wprowadzone w czasach sowieckich, były szeroko stosowane w różnych konfliktach zbrojnych i nadal są aktualne na współczesnych polach bitew.

Model 2C1, znany jako Goździk, został wprowadzony w latach 1970. XX wieku. Jest zamontowany na podwoziu gąsienicowym i wyposażony w haubicę 122 mm. 2C1 może strzelać różnymi rodzajami amunicji, w tym odłamkowo-burzącą, odłamkowo-burzącą i przeciwpancerną, z szybkością do 4-5 strzałów na minutę. Ma maksymalny zasięg ognia wynoszący około 15,3 km, co pozwala mu skutecznie wspierać działania piechoty, prowadząc ogień pośredni ze znacznej odległości. Projekt kładzie nacisk na szybkość i możliwość szybkiego wdrożenia, czyli cechy zwiększające elastyczność operacyjną.

Z drugiej strony 2C3, znany również jako Acacia, został zaprojektowany z myślą o większej sile ognia i jest wyposażony w haubicę 152 mm. Model ten może także strzelać różnorodną amunicją, w tym pociskami odłamkowo-burzącymi, które mogą spowodować znaczne zniszczenia fortyfikacji, lekkiego pancerza i koncentracji wojsk. Charakteryzuje się większą szybkostrzelnością, sięgającą 2,5-3 strzałów na minutę i większym maksymalnym zasięgiem ognia sięgającym 18,5 km. Solidna konstrukcja 2C3 i większy kaliber głównego działa pozwalają mu razić cele na większe odległości i z większą siłą niszczycielską w porównaniu do 2C1.

Strategia pozyskiwania od sojuszników nadwyżek lub przestarzałego sprzętu wojskowego odzwierciedla pilną potrzebę wzmocnienia przez Ukrainę swojej obrony przed codziennymi stratami zarówno nowoczesnych, jak i radzieckich jednostek artylerii. W miarę trwania wojny Ukraina w dalszym ciągu poszukuje dodatkowych zasobów w celu wsparcia swoich zdolności wojskowych i zaradzenia krytycznym niedoborom artylerii.